Το 'κλεισα το κεφάλαιο μαζί σου.
Έγραψα τον επίλογο και κατάφερα να φύγω με το κεφάλι ψηλά.
Πόνεσα, έκλαψα, φώναξα, έβρισα, καλόπιασα, υποχώρησα, ανέχτηκα, έδωσα, αγάπησα, έκανα τη χαζή μέχρι που κατάλαβα ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν και κάποιες καταστάσεις δε θα αλλάξουν ποτέ. Σε θέλουν στη ζωή τους μόνο μέχρι εκεί που τους βολεύει να σε έχουν. Είναι μια κόκκινη γραμμή δική τους που αν πας να την περάσεις σου δείχνουν τα δόντια τους, σε τρώνε ζωντανό.
Το 'κλεισα το κεφάλαιο γιατί η πραγματικότητα είναι πως δε με ήθελες στη ζωή σου. Ήμουν απειλή ακόμη κι όταν δεν έκανα τίποτα για να σε ενοχλήσω. Απείλη για τη ζωή σου για τους γύρω σου, απλά επειδή ήμουν αυτή που ήμουν.
Ούτε φίλοι, ούτε γνωστοί, ούτε συνεργάτες. Τίποτα πια. Το σήμα το έστελνες χωρίς να πεις λέξη. Δεν υπήρχε για μένα στη ζωή σου καμία θέση. Έτσι πήρα ό,τι απόμεινε από τον εαυτό μου και έτρεξα μακριά.
Το 'κλεισα το κεφάλαιο και δεν ξέρω γιατί έχασα τόσα χρόνια να αγαπώ κάποιον που δεν μπορούσε να μου δώσει τίποτα.
Δε θυμάμαι τι είναι ο έρωτας πια, όμως, καλύτερα έτσι. Δεν σου λείπει κάτι που δεν θυμάσαι.
Το 'κλεισα το κεφάλαιο και οι σελίδες ήταν γεμάτες δάκρυ. Σκοτεινές νύχτες που εσύ αγκάλιαζες άλλην και μου έριχνες ένα μικρό τυράκι για να δεις αν ψόφησα ή αν ακόμα περιμένω.
Το 'κλεισα το κεφάλαιο και η ζωή μου τώρα μοιάζει με ένα βιβλίο γεμάτο άσπρες σελίδες.
Κενό...
Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι. Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορώ.
Μου φαίνονται όλοι τόσο ξένοι, μοιάζουν με τέρατα με ανθρώπινη μορφή. Αν τους δείξω την καρδιά μου θα τη φάνε.
Φοβάμαι. Νιώθω πως τώρα αρχίζω ξανά να μαθαίνω να περπατώ.
Πώς να γεμίσω αυτές τις σελίδες. Μου τελείωσε το μελάνι. Το σπατάλησα σε λάθος αγάπες.
Ξέμεινα από μελάνι, ξέμεινα από ζωή...
Comments