Πέρασε καιρός από την τελευταία σου φυγή.
Και δεν πρόλαβα ποτέ να σε χορτάσω ούτε να σε συνηθίσω.
Γι' αυτό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου λείπεις τόσο. Γιατί δεν μπορώ να σε αντικαταστήσω με κανέναν άλλον.
Γιατί σε ένιωθα τόσο δικό μου ενώ δεν ήσουν πραγματικά ποτέ.
Γιατί έπρεπε να ξε-μάθω να ζω χωρίς εσένα ενώ τη ζωή μας δεν τη μοιραστήκαμε ποτέ.
Και έτσι έμαθα να ξυπνάω κάθε πρωί χωρίς να σε ψάχνουν τα χέρια μου.
Έμαθα να κοιμάμαι τα βράδια χωρίς να σε φιλώ για καληνύχτα.
Έμαθα να απολαμβάνω μόνη μου τα ηλιοβασιλέματα του κόσμου.
Έμαθα να βάζω το σώμα μου σε χειμαρία νάρκη όταν ζητάει τον έρωτα.
Έμαθα να μην σου στέλνω απεγνωσμένα μηνύματα όταν μου λείπεις.
Έμαθα να σε κοιτάω από μακρία με τον άνθρωπό σου να γελάς και να είμαι χαρούμενη για σένα.
Έμαθα να μη ρωτάω πια γιατί δεν ήμουν αρκετή. Γιατί δεν ήμουν τύχερη στον έρωτα. Και όλα αυτά τα γιατί που βασάνιζαν το μυαλό μου έμαθα να τα στριμώχνω σε μια γωνιά του μυαλού μου μέχρι να σαπίζουν.
Και για να σβήσω τον πόνο που ακόμη τα βράδια παραμονεύει απειλητικά έξω από την πόρτα έπρεπε να παλέψω με τον εαυτό μου ξανά και ξανά μέχρι τελικής πτώσεως.
Να πονάω το στήθος και το στομάχι μου από το κλάμα. Να έχω πρησμένα μάτια και να κάνω ό,τι γελάω.
Γι' αυτό μη ζητάς από την όμορφη ζωή σου να έρχεσαι και να φεύγεις στη δική μου όποτε επιθυμείς.
Σου λέω αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι μια κόλαση που εσύ δεν μπορείς να δεις.
Comentarios