Για να σε ξεπεράσω...

Για να μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα

έπρεπε να σκοτώσω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.

Κι αυτό το κομμάτι πολύ το αγαπούσα.

Ήταν το κομμάτι της τρέλας, του πάθους, της μαγείας.

Αυτό το κομμάτι μου έπρεπε να το κόψω από πάνω μου κι ήταν οδυνηρό.

Στη θέση του έμεινε ένα μεγάλο κενό, όμως, ο πόνος

σιγά σιγά σταμάτησε και έμεινε μία καχύποπτη ηρεμία, μία σχεδόν νεκρική σιγή.

Γιατί μαζί σου ήμουν αυτό το κορίτσι που αφέθηκε.

Που ανοίχτηκε, που εξερεύνησε, που φώναξε, που γέλασε δυνατά

και ένιωσε τα πάντα στο έπακρο.

Γιατί ξέρεις αυτό που λένε πως όταν μας λείπει ένα άτομο, μας λείπει περισσότερο αυτό που ήμασταν μαζί του, ισχύει τελικά.

Και τώρα μαθαίνω σιγά σιγά να ζω με αυτά τα κομμάτια του εαυτού μου που έχουν απομείνει. Καλά τα πάω. Και κάποτε κρυφοχαμογελώ όταν σκέφτομαι ότι τουλάχιστον το έζησα. Αυτόν τον έρωτα που λένε ότι μας παίρνει τα μυαλά και μας αλλάζει ριζικά...

✍️Πράξια Αρέστη, Mικρές Ιστορίες