Δεν υπάρχει αγάπη
που να σε έχει συνεχώς στην αναμονή.
Δεν υπάρχει αγάπη
που να μην γίνεται πράξη.
που να μη γίνεται ένα χέρι τρυφερό και μια ζεστή αγκαλιά να ξαποστάσεις.
Δεν υπάρχει αγάπη
όταν τα βράδια κοιμάσαι πάντα μόνη.
Οτιδήποτε σε αφήνει συνεχώς να αναρωτιέσαι, να ψάχνεις, να ρωτάς, να χάνεσαι... δεν είναι αγάπη.
Γι' αυτό όλοι πέφτουν σε όποιο κρεβάτι βρουν μπροστά τους. Γι' αυτό δίνονται σε ό, τι έρχεται στη ζωή τους εύκολα, από μόνο του κι ας μην είναι να μείνει. Κι ας ξέρουν ότι δεν είναι αγάπη.
Επειδή έτσι κι αλλιώς δεν την έχουν στη ζωή τους.
Μπορεί να έχουν μια φαντασίωση, μπορεί να περιμένουν να έρθει η σειρά τους για να τους απαντήσουν στο μήνυμα, για να τους πάρουν τηλέφωνο, για να τους δουν, για να τους αγγίξουν, μα κατά βάθος ξέρουν ότι δεν μπορούν να ζουν πάντα έτσι. Με μονόπλευρα θέλω και αισθήματα, μέσα στην ψύχρα, την κακιά κουβέντα και την αδιαφορία.
Οι άνθρωποι κουράζονται. Έχουν τόσες μάχες να δώσουν κάθε μέρα. Δεν θέλουν ακόμη μία.
Όλα είναι δύσκολα. Δε θέλουν να είναι και η αγάπη δύσκολη. Προτιμούν να μην την έχουν καθόλου. Προτιμούν την ηρεμία τους έστω κι αν συνεπάγεται με μοναχικότητα.
Όλοι έχουμε ανάγκη από μια γλυκιά κουβέντα. Από ένα μήνυμα μέσα στη μέρα που μας θα κάνει να χαμογελάμε. Όλοι έχουμε ανάγκη τον έρωτα, όμως όσοι απογοητεύτηκαν, τον μίσησαν και σκοτώνουν την καρδιά τους για να μην τον ζητάει και την καρδιά όσων προσπαθούν να τους πλησιάσουν.
Πράξια Αρέστη για Μικρές Ιστορίες
Comments