Κάθομαι κι απόψε και κοιτάζω το φεγγάρι λες και θα μου έκανε ποτέ τη χάρη να σε φέρει.
Είσαι το άπιαστο και είμαι μια μικρή κάμπια στη γη που μόνο όταν την αγαπάνε γίνεται πεταλούδα.
Είσαι το αστέρι και είμαι ένας περιπλανώμενος ζητιάνος της αγάπης. Πέρασα από ερήμους, βουνά, ποτάμια, έκανα τα πιο μακρινά ταξίδια της ψυχής όμως, ήταν πάντα αδύνατον να σε πλησιάσω, εκτός από εκείνες τις στίγμες που ήθελες, όπως ήθελες.
Όλους τους δρόμους προς εσένα μου τους είχαν κλείσει, μα δεν ήθελες να το δεις. Με τραβούσες να περάσω μέσα από τα συρματοπλέγματα, με γέμιζες πληγές και έφευγες μετά, γιατί δεν είχες καμία όρεξη να κάτσεις να με ακούς να πονάω και να παραπονιέμαι.
Καθόμαι και κοιτάζω το φεγγάρι, του λέω τα παράπονά μου. Το ποτίζω με τα δάκρυά μου και ας μην απαντάει ξέρω πως πάντα είναι εκεί όταν κοιτάξω.
Σε αντίθεση με σένα που είσαι τόσο μακριά μου και δεν έχω ιδέα αν θες να με βοηθήσεις, αν θες να είσαι στον ουράνο μου ως το αστέρι μου που έχασα, μα μένει εκεί ψηλά να μου φωτίζει το δρόμο ή αυτός που με τραβάει μέσα από τα συρματοπλέγματα για να με έχει στη ζωή του με δικούς τους όρους κι ας με σκοτώνουν οι πληγές που μου ανοίγει.
Πράξια Αρέστη για Μικρές Ιστορίες
Comments