Είχα ξεχάσει πώς είναι ο έρωτας

Ακόμη και αν έχει περάσει καιρός... κι έχω ξεχάσει πώς είναι ο έρωτας, με κάποιο τρόπο το μυαλό μου τον φαντάζεται.

Είχα ξεχάσει πώς είναι ο έρωτας γι' αυτό όταν σε γνώρισα μπερδεύτηκα. Δεν ήσουν ποτέ έρωτας, μα ήθελα τόσο πολύ να είσαι που κάποτε το πίστευα.

Εσύ ήσουν πολύ μικρός και αδύναμος για έναν τόσο μεγάλο έρωτα. Δεν ήσουν έτοιμος να αγαπηθείς ούτε να αγαπήσεις. Δεν ήσουν έτοιμος για άληθειες.

Κι εγώ που ήθελα ίσως από κάπου να πιαστώ, κάτι για να νιώσω, ξεγελάστηκα από την αύρα σου, από το άρωμά σου.

Ήσουν μια απάτη.

Κι εγώ αυτή την απάτη την αγάπησα, την πίστεψα μα πάντα με άφηνε μόνη.

Έτσι απλά ξαφνικά μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα για μήνες.

Και μαζί με τα βάρη της μοναξιάς, της απόρριψης, της εγκατάλείψης, της απογοήτευσης, μού φορτωνε χωρίς ίχνος και ασήκωτες ενοχές.

Για να με πλακώνουν χωρίς έλεος.

Όχι μόνο δε σε ένοιαζε, έπρεπε κάθε φορά που έφευγες να το κάνεις με τα χειρότερα λόγια.

Να φροντίσεις ότι θα φύγεις χωρίς καμία ευθύνη για τον πόνο που προκαλείς.

Ανελέειτα με έκανες να φταίω τον εαυτό μου. Καλύτερα να με μισούσες. Ίσως να μου φερόσουν λίγο καλύτερα. Γιατί εσύ ό,τι αγαπάς, αν δεν το εξουσιάζεις, το σκοτώνεις.

Ξέχασα πως είναι ο έρωτας. Πώς είναι να σε αγαπούν για σένα και όχι για αυτά που κερδίζουν από σένα.

Ξέχασα που ειναι να σε σέβονται, να σε προστατεύουν, να κάνουν τις υποσχέσεις τους πράξεις, να σε ζητούν. Να επικοικωνούν χωρίς να προσπαθούν να σου περάσουν κρυφα μηνύματα για να σου κανουν πλύση εγκεφαλού και να σε χειριζονται οπως επιθυμούν.

Ξέχασα ότι υπάρχει κάτι περισσότερο και καλύτερο από αυτό.

Μα κάπου βρήκα τη δύναμη να τρέξω προς το φως, να τρέξω να σωθώ χωρίς να περιμένω πια ότι θα θέλεις και θα μάθεις να αγαπάς

Πράξια Αρέστη