Η αγάπη θέλει όλο το αίμα

Σε βλέπω...

Δε σε κοιτάζω απλά. Σε βλέπω. Βλέπω μέσα στο μυαλό σου, κάτω από το δέρμα σου.

Σε παρατηρώ.

Έχεις ένα φως μέσα σου, έναν υπέροχο κόσμο γεμάτο αγάπη που για κάποιο λόγο κρύβεις καλά.

Ίσως σου είπαν ότι η αγάπη είναι για τους αδύνατους.

Ότι ο έρωτας είναι για τους φλώρους.

Μα ποιοι σου το είπαν? Για σκέψου.

Δειλά ανθρωπάκια, καταπιεσμένα και κρυμμένα πίσω από μια ψεύτικη αρρενωπότητα που δεν τους επέτρεψε ποτέ να είναι ο εαυτός τους, να κάνουν αυτά που θέλουν και να πηδήξουν από έρωτα.

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που δεν ερωτεύτηκαν δεν ξέρουν τίποτα από τη ζωή.

Είναι οι πιο φλώροι, οι πιο άβγαλτοι, οι πιο μίζεροι, οι πιο ψεύτικοι.

Δεν είχαν ποτέ τίποτα να χάσουν, γιατί φοβόντουσαν να έχουν αληθινές σχέσεις και να αγαπήσουν πραγματικά.

Θες αλήθεια να πετάς όσα νιώθεις για να είσαι ένας από αυτούς;

Η ζωή μια φορά στη ζωή σου θα σου στείλει έναν άγγελο. Κάποιον που πραγματικά θα σε αγαπάει και θα είναι ο καθρέφτης σου. Η αλήθεια που θα φοβάσαι να δεις ή να ξεστομίσεις. Κι όταν τον πληγώνεις θα πληγώνεις τον εαυτό σου. Κι όταν τον διώχνεις θα χάνεις τον εαυτό σου.

Η αγαπή μάτια μου είναι για σκληρά καρύδια. Όχι απλά για δυνατούς παίχτες. Η αγάπη θέλει όλο το αίμα, όλες τις πληγές, όλο το είναι σου και μέσα από μια επίπονη διαδικασία σε μεταμορφώνει. Από κάμπια σε κάνει πετάλουδα. Και σου δίνει φτερά. Πέφτεις από τα βράχια στη θάλασσα, φωνάζεις "τζερόνιμοοοοο", ευτυχισμένος που τον έζησες και βγάζεις φτερά.

Πετάς και όλοι από κάτω σου είναι τόσο μικροί. Όπως και τα λόγια τους και το τι πιστεύουν για σένα και τι κάνουν.

Εσύ αγαπάς. Δεν αγαπιέσαι μόνο. Κατάφερες να αγαπάς.

Και δεν με ένοιαζε να περνάω μέσα από τους εγωισμούς και τις περηφάνιες σου που στέκονταν βαριά οπλισμένοι στρατιώτες μπροστά μου έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Δε με ένοιαζε να πληγωθώ, δε με ένοιαζε να φοβηθώ, δε με ένοιαζε να σε χάσω για λίγο κι ας πέθανα μέρα με τη μέρα για να σου δώσω το χρόνο που χρειάζεσαι να σκέφτεις.

Γιατί ήξερα ότι είχες το φως μέσα σου. Απλά έπρεπε να το βοηθήσω να νικήσει τους δαίμονες που σου φύτεψαν μέσα σου και σου έτρωγαν σιγά σιγά την καρδιά και τα πνευμόνια και δεν μπορούσες να αναπνεύσεις.

Σε βλέπω...

Να είσαι αυτός που θες να είσαι.

Σκέψου, όμως, αν εσύ θα άντεχες τον εαυτό σου.

Σκέψου, όμως, πώς ένα χάδι, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα δική σου με κάνουν τόσο ευτυχισμένη. Σκέψου αν θες να είμαι ευτυχισμένη. Και ξέρεις πώς όταν μου δίνεις το φως σου λάμπω και λάμπουμε μαζί.

Εγώ όσο αντέχω θα παλεύω για σένα. Για μας.

Κι όταν δεν αντέχω θα σ' αγαπάω από μακριά.

Πράξια Αρέστη