Η απώλεια

Τον πρώτο καιρό η απώλεια γίνεται φάντασμα που σε στοιχειώνει.

Νομίζεις θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι αυτό το αγαπημένο σου πρόσωπο που έχασες, είτε δεν βρίσκεται στη ζωή είτε είναι μια σχέση που τελείωσε.

Νομίζεις ότι θα ανοίξεις την πορτά και θα τον δεις εκεί.

Νομίζεις ότι τον θα τον δεις, ενώ περπατάς στους δρόμους της πόλης.

Όσο περνάει ο καιρός συνηθίζεις στην απουσία του ή μάλλον ξε-συνηθίζεις την παρουσία του.

Σταματάς να περιμένεις.

Σταματάς να πενθείς.

Το φάντασμα εξαφανίζεται και γίνεται μια γλυκόπικρη ανάμνηση στο μυαλό σου. Είναι πάντα εκεί μαζί σου. Κρατάει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Γιατί ήταν μια σχέση ζωής που σε διαμόρφωσε. Ήταν μια σπάνια σύνδεση που βιώνεις με ελάχιστους ανθρώπους όσο ζεις. Ήταν ανιδιοτελής αγάπη.

Ήταν ένας άνθρωπος που σε έψαχνε και σου έδινε χωρίς να έχει κάτι να κερδίσει. Ακόμα κι όταν εσύ ήσουν απασχολημένος με άλλα πράγματα ή απογοητευμένος ή θυμωμένος, αυτός ήταν πάντα εκεί.

Μα τώρα δεν είναι. Και όταν περνά ο καιρός καταλαβαίνεις ότι το γιατί δεν έχει σημασία. Αυτό που μετρά είναι ότι έζησες αυτή τη μοναδική και μεταμορφική σχέση που θα κουβαλάς πάντα μαζί σου γιατί τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν αντικατάστες. Δεν είναι όλοι αναλώσιμοι και το να βρεις ανθρώπους να σε αγαπούν για σένα χωρίς να σε μπολιάζουν με τοξικότητα, είναι σπάνιο ακόμη και στον πιο στενό σου κύκλο.

Πράξια Αρέστη