Η ζωή περνάει τόσο γρήγορα που κάποιες μέρες ξυπνάς, βλέπεις πόσο μεγάλωσες και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν ζούσες τόσο καιρό κάποιο όνειρο ή εφιάλτη ή και τα δύο μαζί.
Οι στιγμές περνάνε πολύ γρήγορα, ειδικά αυτές που περνάς καλά, αυτές που νιώθεις όμορφα, αυτές που φεύγουν και δεν ξανάρχονται. Ο στόχος μας θα έπρεπε να ήταν πάντα να δημιουργούμε συνεχώς όμορφες στιγμές. Όσες πιο πολλές γίνεται. Όμως, δεν είναι καθόλου εφικτό. Τις πιο πολλές ώρες της μέρας της βιώνουμε χωρίς να τις αισθανόμαστε πραγματικά. Γι' αυτό δεν ορίζουμε τις αποφάσεις μας πάντα, γι' αυτό δεν ορίζουμε και την ίδια τη ζωή μας, γι' αυτό είναι και λες κάποιος άλλος ζούσε στη θέση μας και εμείς ήμασταν θεατές.
Αγρίεψε η εσωτερική μας μοναξιά μέσα στα δεν μπορώ των άλλων. Μέσα στα δεν μπορώ τα δικά μας.
Δεν κατάφερα ποτέ να ξεχωρίσω το θέλω από το δεν μπορώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν θέλεις, μπορείς. Εκτός αν έκτισες μια τόσο άφθαρτη φυλακή για τον εαυτό σου και πέταξες μακριά το κλειδί.
Αυτοί που παρατούν τον εαυτό τους είναι αδύναμοι.
Όπως κι αυτοί που κάνουν κακό στον εαυτό τους.
Αυτοί που για σένα δεν μπορούν, μπορούν πολλά για άλλους. Απλά επιλέγουν που θα δώσουν το χρόνο, την ενέργειά τους, την αγάπη τους.
Δεν μπορείς να μπαίνεις συνεχώς στις φυλακές άλλων ανθρώπων.
Δεν μπορείς ούτε να πιστεύεις όλα τα δεν μπορώ που ακούς.
Κάποια είναι παγίδες. Είναι ένας τρόπος να σε χειριστούν για να μείνεις χωρίς να παίρνεις όσα αξίζεις.
Δεν μπορείς πάντα να νιώθεις τύψεις που θέλεις ωραία πράγματα για τον εαυτό σου.
Δεν μπορείς να λυπάσαι ανθρώπους που ξέρουν τι θες, το έχουν ακούσει ξανά και ξανά αλλά δεν "μπορούν" να στο δώσουν, παρόλο που νοιάζονται.
Τι σημαίνει αγαπώ αλλά δεν μπορώ;
Αυτές οι λέξεις δεν πάνε ποτέ στην ίδια πρόταση. Δεν αγαπάς αρκετά. Ή αγαπάς κάτι άλλο περισσότερο. Αν αυτό ήθελες περισσότερο από όλα στον κόσμο να έχεις, θα μπορούσες.
Η ώρα πέρασε, οι μέρες πέρασαν, η ζωή πέρασε.
Κτίζεις κάθε μέρα με κόπο, μα ξέρεις ότι σε μια μέρα έτσι απλά μπορεί να χάσεις τα πάντα και να πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Στη δουλειά, στα προσωπικά, στα οικονομικά...
Και δεν ξέρεις αν μπορείς να το κάνεις.
Μόνο η αγάπη μένει στο τέλος. Μόνο αυτήν ζητάμε όταν τα φώτα σβήσουν. Περισσότερο από αυτή που μας δίνουν, αυτή που θέλουμε να δώσουμε. Αυτών των λίγων ανθρώπων. Αυτών που ίσως και να έδιωξες επειδή δεν έβρισκες χρόνο, επειδή βαριόσουν να βλέπεις ή να ακούς, επειδή δεν μπορούσες...
Ο χρόνος περνάει. Όλα αλλάζουν, μα μέσα μας βαθιά είμαστε πάντα τα ίδια παιδιά με τα ίδια όνειρα. Απλά μεγαλώνοντας βρίσκουμε τον εαυτό μας. Δεν αλλάζουμε. Ανακαλύπτουμε ποιοι ήμασταν πάντα.
Η ώρα περνάει. Καιρός να αγκαλιάσεις την εσωτερική σου μοναξιά για να είσαι καλά.
Κι αν βρήκες τον άνθρωπό σου απόψε αγκάλιασε τον σφιχτά. Κάνε τη στιγμή που περνάει να μετράει.
Πράξια Αρέστη
Μικρές Ιστορίες
Comments