Η ζωή που μπορούσαμε να είχαμε μαζί με στοιχειώνει.
Κάθε μέρα.
Σε φαντάζομαι τα βράδια στο κρεβάτι μου να με κοιτάς στα μάτια και να χαμογελάς. Να μου κρατάς το χέρι και να μου μιλάς για τα προβλήματα της δουλειάς και για τα όνειρά σου.
Σε βλέπω στον κήπο τα απογεύματα να κάνεις μπάρμπεκιου με τους φίλους σου και να πίνετε ούζο, ακούγοντας λαϊκά. Η μουσική παίζει στα αυτιά μου κάθε μέρα. Η μουσική μας.
Σε βλέπω να μου κρατάς το χέρι στα σοκάκια της πόλης τα βράδια και να το σφίγγεις, δηλώνοντας πως είμαι δική σου.
Μας βλέπω να κάνουμε έρωτα στη ντουσιέρα, στο γραφείο, στον καναπέ και σε όλα τα σημεία του σπιτιού, εκτός απ' το κρεβάτι που θεωρούσαμε βαρετό.
Νομίζω ότι χτυπάει το τηλέφωνο τα πρωινά και μου λες να πάμε για καφέ. Αυτά που λες τα εννοείς. Αυτά που λες τα κάνεις. Και με κάνεις ευτυχισμένη. Δεν είσαι μια σκιά στη ζωή μου που υπόσχεται ευτυχία και γίνεται εφιάλτης.
Σε φαντάζομαι παρών στη ζωή μου. Φαντάζομαι βόλτες στις πιο απόμακρες θάλασσες, ταβερνάκια να μυρίζουν ψάρι και ηλιοβασιλέματα αγκαλιά.
Τη ζωή που μπορούσαμε να είχαμε την ήθελα και κανείς άλλος δεν μπορεί να μου την δώσει.
Μόνο εσύ. Κι εσύ επέλεξες να είσαι αλλού.
Κάνεις όλα αυτά με κάποιαν άλλην. Ακούτε μαζί τις αγαπημένες μας μουσικές. Πάτε μαζί τις βόλτες που θα κάναμε μαζί. Της δίνεις λουλούδια, της χαρίζεις ηδονές τα βράδια και την κάνεις να νιώθεις ότι για σένα είναι τα πάντα.
Να 'σαι καλά στον όμορφο κόσμο σου. Μακριά από μένα.
Μακριά από μας.
Εγώ συνήθισα να ζω σα να μην υπάρχεις πια, παρά μόνο στα όνειρά μου.
Πράξια Αρέστη
Opmerkingen