Θα χαθούμε κι εμείς...

Θα χαθούμε κι εμείς μια μέρα...

Θα παθούμε αυτό που πάντα φοβόμουν ότι θα πάθουμε. Να αποξενωθούμε. Συνήθως αυτό παθαίνουν οι άνθρωποι, πολλές φορές ζώντας και στο ίδιο σπίτι.

Θυμάσαι που με έλεγες κουραστική και θύμωνες όταν έκανα παράπονα που δεν μου τηλέφωνησες, που δεν μου άνοιξες την καρδιά σου και μου είπες μόνο τα τυπικά, που δεν μου έκανες έρωτα, που αργούσες να έρθεις;

Ήξερα τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν αφήνουν έναν έρωτα στην τύχη του. Όταν τον κάνουν εύκολο και βολικό. Όταν δεν προσπαθούν για κάτι παραπάνω. Ήξερα τι θα πάθαινα εγώ. Μια μέρα θα σταματούσα πια να σου ζητώ το οτιδήποτε. Θα σταματούσα να προσπαθώ να βγούμε, να συνδεθούμε, να ενώσουμε τα σωματά μας για να μην συνηθίσουν μακριά το ένα από το άλλο. Κι αν εγώ σταματήσω τότε τι θα μείνει;

Μέρα με τη μέρα θα λέμε θα λέμε πιο λίγα. Μέρα με τη μέρα το κενό και η μοναξιά θα μεγαλώνει. Μέρα με τη μέρα το σώμα θα μαθαίνει χωρίς επαφή και θα ξεχνάει τη μυρωδιά και τη γεύση σου. Και θα είναι καλύτερα έτσι. Στην ηρεμία, χωρίς να πληγώνεται από το λίγο, χωρίς να νιώθει φτηνή ρεζέρβα πάντα διαθέσιμη και ποτέ προτεραιότητα.

Έτσι είναι κτισμένες οι ζωές μας. Πνιγμένες στις ανάγκες και τη ρουτίνα και τους φόβους σε μια κοινωνίας γεμάτη υποκρισία, μνησικακακία και μιζέρια. Μακριά από τις πραγματικές αξίες της ζωής που είναι η ελευθερία, ο έρωτας, ο χρόνος για τον εαυτό μας.

Θα χαθούμε κι εμείς μια μέρα αγάπη μου. Χωρίς καν να έχει συμβεί κάτι τραγικό για να μας χωρίσει. Απλά θα πηγαίνουμε αντίθετα και θα απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Μέχρι που μια μέρα οι ζωές μας θα είναι τόσο διαφορετικές και μπλεγμένες με άλλους που θα είναι παρόντες που δε θα μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλο ούτε από μακριά.