Νοιάζονται λένε...
Είναι εδώ λένε...
Δε σε εκμεταλλεύονται λένε...
Κι εσύ σκέφτεσαι.
Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι...
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου πρότειναν να βγείτε έξω. Να κάνετε κάτι άλλο εκτός από σεξ.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σε ρώτησαν πως είσαι και να θέλουν να τους απαντήσεις, πέραν από το τυπικό είμαι καλά.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βρήκαν χρόνο όταν τους ζήτησες μια συντροφιά;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έστω σήκωσαν το τηλέφωνο από ενδιαφέρον και όχι για να πουν τα δικά τους ή να επιβεβαιώσουν ότι είσαι ακόμη δεδομένη.
Αν τους ρωτήσεις κάτι που έκανες μέσα στη βδομάδα, κάτι που ένιωσες, δε θα έχουν τίποτα να πουν. Γιατί ακόμη κι αν τους μίλησες δεν σε άκουγαν. Απλά περίμεναν να τελειώσεις για να στο κλείσουν και να εξαφανιστούν.
Ούτε εσύ έχεις ιδέα τι νιώθουν, πώς περνάνε τις μέρες τους. Σε έχουν στο σκοτάδι. Σου δείχνουν μόνο αυτά που θέλουν να σου δείξουν. Σου δίνουν τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζεται να δώσουν για να σε κρατάνε εκεί, πιθανόν να σε έχουν και μπλοκ στα πιο πολλά apps με φτηνές δικαιολογίες.
Ρώτα τους τι θα άλλαζαν για σένα, τι θα παρατούσαν, τι θα έδιναν;
Τι δίνουν;
Μέσα σου νιώθεις λίγη.
Ότι δεν είσαι αρκετή.
Πώς ό,τι πεις, ό,τι κάνεις είναι λάθος. Και σε αυτό έχεις δίκαιο. Όχι, όμως επειδή φταις αλλά επειδή ψάχνουν και την πιο μικρή αφορμή να σε κρατήσουν μακριά τους. Και τι θα το έκανε πιο εύκολο από έναν καβγά.
Κι αν νιώθεις μόνη είναι επειδή είσαι.
Είσαι. Και τα λόγια που σου λένε δε θα το αλλάξουν αυτό.
Μόνο οι πράξεις. Οι μικρές καθημερινές πράξεις. Και για να γίνει αυτό χωρίς συνεχώς να ικετεύεις και να παραπονιέσαι και να κουράζεσαι, πρέπει ο άλλος να θέλει.
Πρέπει πραγματικά να νοιάζεται.
Μη συνηθίσεις στην απουσία της αγάπης, της χαράς, και της τρυφερότητας. Δεν είναι φυσιολογικό.
Πράξια Αρέστη
Comments