Λαμπιόνια

Είναι περασμένες 12...

Κοιτάζω τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δέντρου που τρεμοπαίζουν.

Στόλισα νωρίς.

Ίσως ήθελα να γεμίσω κάποια κενή γωνιά στο σπίτι ή στην καρδιά μου...

Κάπως έτσι τρεμόπαιζε η ανάσα μου στα χέρια σου. Μια σταμάταγε και μια έτρεχε.

Κάπως έτσι θα τρεμοπαίζει η ανάσα της απόψε όταν θα την αγγίζεις.

Θα βάζεις τα χέρια σου στα δικά της, τα χείλη σου στο στόμα της και τα μάτια σου θα την κοιτάνε με αυτό το καθηλωτικό βλέμμα.

Έτσι θα πάει η ζωή μου από δω και μπρος. Θα λέω εντάξει μα θα ξέρω ότι δε θα 'ρθεις. Θα σιωπώ μα μέσα μου θα κλαίω.

Δεν με χαλάει η μοναξιά τις νύχτες.

Ούτε που το ζεστό σου σώμα αγκαλιάζει το δικό της.

Δε σε κρίνω που θες να είσαι εκεί ούτε σε κατηγορώ που φοβάσαι το "εμείς".

Με χαλάει που μου λείπεις. Θα έδινα τα πάντα για να μη μου λείπεις έστω και για ένα λεπτό.

Θα έκανα τα πάντα για να σε ξεχάσει έστω και λίγο το μυαλό μου.

Και όμορφα πράγματα για μένα μα και καταστροφικά.

Γιατί τα άλλα τα ξέρω. Τα χώνεψα. Τα λόγια είναι μόνο λόγια. Δεν σε φέρνουν εδώ. Δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Της δίνουν μόνο μια μικρή ελπίδα. Μία μικρή πλάνη που ζει για λίγο και χάνεται.

 Και σκέφτομαι είναι καλύτερα να σε χάσω μια έξω και να μην ξαναρθείς; Ή είναι καλύτερα να σε βρίσκω και να σε χάνω ξανά και ξανά;

Ποιο θα πονάει, πιο λίγο;

Δεν ξέρω πια.

Μα δεν μπορώ να κάνω και τίποτα γι' αυτό.

Και δεν έχει καμία σημασία τι νιώθω...

Πράξια Αρέστη Μικρές Ιστορίες