Μια νέα αγάπη

Τα κατάφερα. Επιτέλους τα κατάφερα.

Πήρα στον εαυτό μου μια υπέροχη αγάπη και τη φόρεσα.

Έβγαλα επιτέλους τα κουρέλια, και τα σφιχτά παπούτσια που μου έκοβαν τα πόδια και ντύθηκα με μια αέρινη, ανάλαφρη αγάπη. Ζωγραφισμένη με πολύχρωμα λουλούδια και κύματα και αστέρια και την κέντησα με σιωπές. Όχι από αυτές τις σιωπές που σε τιμωρούν και σε στοιχειώνουν. Από αυτές που έχουν οι ματιές των ερωτευμένων και οι αγκαλιές στον καναπέ.

Σε ταλαιπώρησα εαυτέ μου. Σε άφησα πεινασμένο και άστεγο να τρέφεσαι με ψίχουλα άλλων, έξω από τα παλάτια ψυχρών, εγωιστικών και χειριστικών πλασμάτων. Ανθρώπων που δε σε αγαπούσαν πραγματικά, που δεν τους ένοιαζε αν έμενες έξω από τη ζωή τους να κρυώνεις.

Με έκαναν να πιστεύω ότι μόνο αυτά άξιζα.

Δεν σε αγαπούσα εαυτέ μου.

Γι' αυτό τους άφησα να σου τα κάνουν όλα αυτά. Ήμουν αδύναμη. Χαζή. Συμβιβασμένη.

Μα σε έσωσα.

Κοίτα με τώρα.

Λάμπω και ακτινοβολώ με την ολοκαίνουργια μου αγάπη.

Με την αγάπη που φόρεσα για σένα, για τον εαυτό μου.

Και δε θα την ξαναβγάλω από πάνω μου ποτέ ξανά.

Ποτέ, για κανέναν.