Είναι πανέμορφη η φθινοπωρινή πανσέληνος.
Την κοιτάζω και σκέφτομαι πως αυτή είναι ολόκληρη κι εγώ είμαι μισή.
Μισό φεγγάρι που δε γίνεται ποτέ ολόκληρο. Γιατί το άλλο μισό είσαι εσύ κι εσύ συχνάζεις σε άλλο ουρανό.
Φωτίζεις άλλες ζωές κι εδώ άφησες σκοτάδι.
Η μοναξιά μου είναι βαριά κι ασήκωτη πολλές φορές. Σηκώνω τα πόδια μου ένα ένα τα πρωινά από το κρεβάτι και απορώ γιατί ξύπνησα. Γιατί πρέπει να ζήσω ακόμη μια μέρα με αυτό τον αβάσταχτο πόνο της προδοσίας. Χωρίς εσένα.
Μου τα έδωσες όλα, με μαχαίρωσες πισώπλατα και έφυγες. Σαν πληρωμένος δολοφόνος έκανες ό,τι σε διέταξαν και αφού με παράτησες με το αίμα να στάζει πήγες να πάρεις τα λάφυρά σου. Ο Ιούδας πάντα θα φιλάει υπέροχα. Μόνο που εσύ δεν ένιωθες καμία τύψη. Συνέχισες τη βασιλική ζωή σου. Εσύ στο θρόνο και γύρω σου κόσμος να σε χαιρετάει. Κι εγώ ήθελα τόσο να είμαι μαζί σου σε μια άκρη της γης. Να γελάμε, να πίνουμε, να ακούμε τις ίδιες μουσικές. Να κάνουμε παρέα όπως τότε. Μα είσαι αλλού.
Και στο δικό μου κόσμο δεν υπάρχουν μουσικές, κανείς δεν πίνει, κανείς δε με προσέχει, κανείς δεν κοιτάζει μαζί μου το φεγγάρι.
Έχω τις λέξεις μου. Κρύβομαι ανάμεσά τους και γράφω για να μην τρελαθώ.
Κι αυτή η πληγή που μου άνοιξες ίσα που με άφησε ζωντανή. Ας με σκότωνες. Αυτό δεν ήθελες εξάλλου; Να με ξεφορτωθείς για να ζήσεις με τον ηθικό αυτουργό του θανατού μου
Πράξια Αρέστη
Comentarios