Ξεμείναμε από στιγμές

Ξεμείναμε από στιγμές.

Ξεμείναμε από λέξεις και πράξεις.

Ξεμείναμε από αναμνήσεις.

Ξεμείναμε από παρόν και μέλλον.

Τόσα αισθήματα έμειναν ορφανά. Πεθαίνουν πεινασμένα κι απλά περιμένουν το τέλος να έρθει.

Δεν ζητιανεύουν πια για χάδια και φιλιά. Δεν τους έμεινε καμία ελπίδα.

Κι εγώ τα πενθώ κάθε μέρα λες και έχουν ήδη πεθάνει, ανύμπορη πια να τα σώσω.

Κι εσύ περιμένεις παθητικά το τέλος ανύμπορος να τα σώσεις.

Κι εσύ απλά κάνεις πώς δεν καταλαβαίνεις.

Και ψάχνεις απλά έναν φταίχτη για να μην κούβαλας τον θάνατό τους, βάρος στη συνείδησή σου.

Έτσι, πεθαίνουν τα αισθήματα. Αργά κι οδυνηρά, σκοτώνοντας μαζί και ένα κομμάτι του εαυτού μας που κάποτε τολμούσε να ζήσει, να ρισκάρει, να νιώσει, να πολεμήσει για ό,τι τον έκανε ευτυχισμένο.

---------

✍️Πράξια Αρέστη

Για περισσότερη ερωτική αρθρογραφία μπορείτε να διαβάσετε και το ηλεκτρονικό μας βιβλίο Στον Έρωτα Μολών Λαβέ, το οποίο περιλαμβάνει 170 σελίδες αδημοσίευτων κειμένων.

Μπορείτε να το βρείτε εδώ ➡️www.mikresistories.net/mikresistoriesebook