Απόψε σε αγκάλιασα λίγο πιο σφιχτά.
Λίγο πιο σφιχτά πριν σε καληνυχτίσω.
Σε φίλησα απαλά, έβαλα το χέρι μου στο μάγουλό σου για να σε νιώσω και μύρισα το δέρμα σου δυνατά για να διαρκέσει η ανάμνησή σου έστω και λίγα λεπτά παραπάνω στο μυαλό μου.
Ακόμη κι αυτή η στιγμή που σε αποχαιρετώ είναι μία στιγμή που δε θα ξαναρθεί πίσω. Κάθε στιγμή μαζί είναι τόσο πολύτιμη. Κάθε στιγμή θέλω να τη νιώθω βαθιά γιατί είναι μοναδική.
Ο χρόνος περνάει αμίλεικτος χωρίς να νοιάζεται για την αγάπη που σκορπίζει και τους ανθρώπους που χάνονται. Και κανείς όσο κι αν θέλει, δεν μπορεί να πατήσει παύση ή να κάνει μια στιγμή να κρατήσει για πάντα.
Τα παιδιά μεγαλώνουν, οι ενήλικες γερνάνε και ζούνε ό,τι προλάβανε να ζήσουνε, οι ερωτευμένοι αποχωρίζονται ο ένας τον άλλο και οι σχέσεις είτε διαλύονται είτε δυναμώνουν.
Τίποτα δεν μένει το ίδιο. Όλα αλλάζουν και όλα μπορούν να ανατραπούν σε μία στιγμή, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Έτσι κι εμείς. Τώρα είμαστε εδώ. Σε αποχαιρετώ γλυκά και αύριο τα χέρια μου θα σε ψάχνουν.
Τώρα είμαστε εδώ και μπορεί να είναι η τελευταία μας στιγμή, μπορεί η επόμενη να είναι μακριά.
Ίσως σε χάσω, χωρίς να προλάβω να σε χορτάσω, χωρίς να καταφέρεις να μου δείξεις πόσο με αγαπάς.
Και θα είναι τόσο κρίμα, κάτι τόσο δυνατό και αληθινό να το νικήσουν η ανάγκη και ο χρόνος.
Τώρα σε αποχαιρετώ μα ποτέ δε θα σου πω αντίο... Ποτέ...
Πράξια Αρέστη για Μικρές Ιστορίες
Comments