Πόσο μου 'χεις λείψει

Πόσο μου 'χει λείψει...

Να περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά σου και να σε κοιτάζω, καθώς θα οδηγάς.

Να με παίρνεις από το χέρι και να φωτίζονται και οι πιο σκοτεινοί δρόμοι μπροστά μου.

Να μου μιλάς για σένα και να παρατηρώ το βλέμμα σου πως αλλάζει όταν λυπάσαι ή όταν γελάς.

Πόσο μου 'χει λείψει....

Κάποιος να με ρωτάει για μένα και όντως να ακούει και να νοιάζεται.

Κάποιος να μου μιλάει για τ' αστέρια και το φεγγάρι.

Κάποιος να μου λέει να προσέχω και να περιμένει μήνυμά μου όταν φτάσω στο σπίτι.

Κάποιος να μου ανοίγει την πόρτα, να μου τυλίγει τσιγάρο και να με βάζει για ύπνο όταν ξέρει ότι έχω πιει για να μην κάνω κάτι που δε θα είμαι 100% εκεί.

Αυτός ο άνθρωπος που ήσουν μαζί μου, αυτός μου έχει λείψει.

Κι ας μην με ερωτεύτηκες ποτέ, κι ας έφυγες προτού δεθείς, όπως κι οι δύο ξέραμε ότι θα κάνεις, ήσουν θησαυρός. Ένας σπάνιος θησαυρός μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που συναντάμε συνεχώς.

Ένα φωτεινό διάλειμμα στο σκοτάδι μου.

Ποτέ δε σου έδειξα πόσο με εξευτέλισαν, πόσο με εκμεταλλεύτηκαν, πόσο άσχημα μου φέρθηκαν. Ντρεπόμουν...

Και ποτέ δεν σου είπα τι πέρασα μα εσύ με αγκάλιαζες λες και έβλεπες τις αόρατες πληγές μου και ήθελες να τις θεραπεύσεις.

Δεν μπορώ πια να στο πω. Έχεις προχωρήσει. Γι' αυτό τα βράδια που παίζουν όλες οι στιγμές μας στο μυαλό μου ξανά και ξανά , σου ψιθυρίζω...

Πόσο μου 'χεις λείψει...

Πράξια Αρέστη