Ρωγμή

Μία ρωγμή ανάμεσά μας.

Πέντε βαριές κουβέντες και πήραμε άλλη στροφή.

Μη μου χαθείς.

Θα είμαι εδώ θα το δεις.

Κι αν μας χωρίζουν τόσα, μας ενώνουν άλλα τόσα.

Θα λυγίσω. Θα κλειστώ στον κόσμο μου.

Θα νευριάσεις. Θα με πληγώσεις.

Η ρωγμή θα μεγαλώσει.

Μα μια στιγμή μπορεί να την κάνει και πάλι να χαθεί.

Λες και δεν υπήρξε ποτέ.

Πάντα σ' αγαπώ. Όσο κι αν αμφιβάλλω. Όσο κι αν τρομάζω.

Όσο κι αν πονάει. Όσο κι αν μου λείπει το σώμα σου πάνω στο δικό μου.

Αντέχω.

Είμαι φτιαγμένη από υλικά δικά σου. Με έκτισες. Κι όταν φεύγεις τσακίζομαι. Μα μπορείς να με ενώσεις. Ένα ένα τα κομμάτια μου. Μόνο εσύ ξέρεις τον τρόπο.

Άκου την καρδιά μου πώς χτυπάει. Όταν είσαι κοντά, όταν είσαι μακριά. Μη με αποπαίρνεις.

Είναι ανυπόφορο να σε έχω τη μια και να σε χάνω την άλλη.

Να αιωρούμαι στον κόσμο σαν χαμένη ψυχή που έχασε το άλλο της μισό και δεν ξέρει πώς να ζήσει.

Μείνε. Να φροντίσουμε αυτή τη ρωγμή ανάμεσά μας.

Ίσως βρούμε τον τρόπο ίσως και όχι.

Μα θα μένει πάντα η αγάπη, ακόμη κι όταν οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντηθούν ποτέ, ακόμη κι όταν τα σώματά μας θα έχουν συνηθίσει την απουσία.

Θα σε νοιάζομαι. Σε νοιάζομαι.

Πάντα.

Ακόμη κι όταν δεν με βλέπεις, ακόμη κι όταν δε με ακούς.

Θα σου στέλνω ευχές και αστέρια, να 'σαι πάντα καλά.

Κι αυτή τη ρωγμή ανάμεσά μας θα την αγαπήσω γιατί κι αυτή είναι δική μας.

Πράξια Αρέστη