Πέρασε ο καιρός...
Σταμάτησα να κάνω όνειρα για μας.
Αφηνώ απλά το χρόνο να φέρει ό,τι είναι να φέρει χωρίς να σκέφτομαι πολύ.
Μου αρκεί εκεί που είσαι να είσαι καλά.
Να είσαι εκεί που θες να είσαι.
Δε θέλω να είμαι κανένα από τα προβλήματα σου, δε θέλω να σου κάνω τη ζωή δύσκολη, να σε πιέζω για τίποτα ούτε να περιμένω το αδύνατον.
Ναι, λίγο ζηλεύω το παραδέχομαι.
Θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Να μπορώ να σε βλέπω, να σου μιλάω, να σε ακούω, να σε αγγίζω σχεδόν κάθε μέρα.
Φίλοι, συνάδερφοι, σύντροφος. Όλοι είναι τόσο τυχεροί που σε έχουν στη ζωή τους.
Κι εγώ που σε γεύτηκα σε τόσο μικρές δόσεις, δεν πρόλαβα ποτέ να σε χορτάσω. Η γλυκάδα σου, η ζεστασιά σου, η τρέλα σου είναι εθιστικά.
Τώρα βρίσκομαι σε στάδιο απεξάρτησης της καρδιάς μου από σένα.
Και το πρώτο πράμα που έπρεπε να σκότωσω ήταν τα όνειρα που έκανα για μας. Τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τις στιγμές που δεν ζήσαμε και δεν θα ζήσουμε ποτέ. Όλα πρέπει να τα εξαφανίσω από το μυαλό μου γιατί ήταν μόνο στο μυαλό μου και ζούσα τη μία απογόητευση μετά την άλλη. Γκρεμοτσακιζόμουν κάθε φορά που σε περίμενα και δεν ερχόσουν, κάθε φορά που δεν έκανες αυτά που έλεγες, κάθε φορά που φανταζόμουν το "μαζί" ως κάτι ρομαντικό, δικό μας και δεν ήμασταν μόνοι.
Τώρα έχω την καρδιά μου δεμένη σφιχτά να μην ξεφεύγει. Πονάει αρκετά, όμως, ξέρει ότι αυτό πρέπει να κάνει. Και ξέρει ότι δεν αντέχει να αφεθεί και να χάσει ακόμη μια φορά.
Πράξια Αρέστη
Comments