Το "μαζί" θέλει κόπο

Το φιλί ωρίμασε.

Δεν πάλιωσε. Ωρίμασε. Ξεκίνησε σαν ένα μικρός ανθός, έγινε σιγά σιγά καρπός και με πολλή φροντίδα, κόντρα στις καταιγίδες, τους ανέμους και τις ξηρασίες, έγινε ένα νόστιμο, το πιο νόστιμο φρούτο.

Το δέντρο δεν έμεινε ποτέ μόνο του. Όταν έφευγα εγώ εσύ έμενες και το φρόντιζες και περίμενες. Όταν έφευγες εσύ έκανα το ίδιο.

Και κοιτάζοντας τώρα πίσω, ποτέ δεν αφήσαμε ο ένας τον άλλο. Ακόμη, κι όταν δεν μιλούσαμε, ακόμη κι όταν νιώθαμε ότι μισούσαμε ο ένας τον άλλο, ακόμη και όταν είχαμε απομακρυνθεί τόσο, όσο η επιστροφή να μοιάζει αδύνατη.

Πάντα βρίσκαμε το δρόμο ο ένας για τον άλλο και ήταν πάντα σαν να μην είχαμε χαθεί ποτέ.

Και το δέντρο μεγάλωνε. Και ο έρωτας έγινε αγάπη. Και το πάθος φούντωσε και δεν σταμάτησε να μεγαλώνει. Και το φιλί έγινε πιο γλυκό.

Γιατί αυτό που είχαμε το φροντίσαμε. Θέλαμε να το φροντίσουμε. Όπως αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο, αγαπούσαμε και τη σχέση που είχαμε. Ήταν το καθαρό μας οξυγόνο, ήταν το ασφαλές μας μέρος.

Και δεν χρειάζεται να καταλάβει κανείς τι ήταν αυτό που κρατάει αυτό το δέντρο ζωντανό και γεμάτο καρπούς, όταν γύρω μας υπάρχουν τόσο αδιάφορα αισθήματα. Όταν γύρω μας υπάρχουν δέντρα κομμένα, δέντρα μαραμένα, δέντρα που δείχνουν πράσινα όμως από μέσα τα τρώνε τα σκουλήκια. Δέντρα που δυο άνθρωποι δεν άντεξαν και παράτησαν ή που έκοψαν. Γιατί αυτό ήταν το εύκολο να κάνουν. Γιατί ίσως ακόμη δεν έχουν βρει τον πραγματικό έρωτα. Γιατί δεν ήθελαν ποτέ κάτι τόσο πολύ ή γιατί το ήθελαν αλλά δεν είχα τη δύναμη και την προσωπικότητα να το κρατήσουν.

Λένε πως το δύσκολο είναι να φεύγεις πάντα από σχέσεις και να είσαι μόνος. Όμως, όχι το πιο δύσκολο είναι να μένεις. Να ξέρεις πότε αξίζει να μένεις και να το παλεύεις.

Το "μαζί" είναι το πιο δύσκολο να κρατήσει στο χρόνο. Το αληθινό μαζί. Αυτό που έχει ακόμη αίσθημα μέσα του και καλές προθέσεις. Το μαζί που σε ξεβολεύει. Γιατί όταν αξίζει το νιώθεις. Όταν αγαπιέσαι και αγαπάς το νιώθεις. Και όσο και να αγαπιέσαι πάντα θα ανήκεις εκεί που αγαπάς. Εκεί που αγαπιέσαι μόνο γιατί νιώθεις ασφάλεια, σιγουριά, βολεύεσαι. Εκεί που αγαπάς, ρισκάρεις, βιώνεις χίλια συναισθήματα κάθε λεπτό, φοβάσαι, πληγώνεσαι, όμως, ζεις. Νιώθεις. Και στο τέλος γεύεσαι τους καρπούς των κόπων σου.