Το πιο βαθύ σκοτάδι

Υπάρχει ένα σκοτάδι πιο βαθύ από όλα τα σκοτάδια που θα γνωρίσεις στη ζωή σου. Πιο βαθύ κι από την πιο σκοτεινή νύχτα, το πιο σκοτεινό δωμάτιο και είναι το σκοτάδι της ψυχής.

Όταν το μυαλό φτάνει σε σημείο που να μην μπορεί να αγαπήσει. Όταν σταματά να νιώθει, τότε είναι σαν να πέφτεις σε ένα βαθύ πηγάδι και παντού σιωπή. Τίποτα δεν μπορεί να μιλήσει στην ψυχή σου πια. Ένα απέραντο κενό χωρίς τέλος. Μια απάθεια. Μια αναισθησία που προκύπτει από το ότι ίσως πληγώθηκες τόσο πολύ που δεν μπορείς να επανέλθεις.

Το να πατάς το off στα αισθήματά σου και μέσα στο μαύρο να μην ψάχνεις καν το κουμπί που θα τα ενεργοποιήσει ξανά.

Να έχεις αφεθεί και να έχεις συνηθίσει τόσο πολύ τη μονάξια που να σε τρομάζει ή να βλέπεις καχύποπτα κάθε άνθρωπο που σε πλησιάζει.

Δεν υπάρχει πιο βαθύ σκοτάδι από αυτό. Το να μη σε συγκινεί τίποτα. Το να έχεις ξεσυνηθίσει στο άγγιγμα, στον έρωτα. Το να μην μπορείς να συνδεθείς πραγματικά με τους ανθρώπους ξανά.

Δεν είναι πάντα επιλογή, ο συναισθηματικός σκοταδισμός. Είναι κάτι που απλά συμβαίνει και χρειάζεται ένα πολύ δυνατό φως κάποιου άλλου ανθρώπου για να σε βγάλει από το πηγάδι ή χρειάζεται, αρκεί να θέλεις και να έχεις ακόμη τη δύναμη να βρεις το φως που υπάρχει μέσα σου και να νιώθεις έστω και μικρά πράγματα που σου προσφέρονται γύρω σου. Στη φύση, στη θάλασσα, στα ζώα, σε ένα βιβλίο, σε ένα καφέ ή ενα καλό φαγητό.

Αν ανάψεις το φως σου μέσα σου ξανά, έστω και αδύναμο, θα είναι πιο εύκολο ένα άλλο φως να σε βρει και μαζί να ανακαλύψετε ξανά τη λάμψη της ουσιαστικής και βαθιάς σύνδεσης.