Η αγάπη και η μοναξιά

Βγήκα απόψε.

Περπάτησα μόνη μου στα σοκάκια της πόλης κι έφτασα σ' ένα πάρκο.

Πήρα τη μοναξιά μου που με ακολουθούσε, την έβαλα να καθίσει δίπλα μου σε ένα παγκάκι.

Την κοίταξα κατάμματα αν και την φοβόμουν και της ψιθύρισα:

-"έφυγε. Έχει φύγει εδώ και καιρό".

-"Με ξεγέλασες, μου απάντησε. Τόσο καιρό με κοροίδευες. Με έκανες να πιστεύω ότι δεν είσαι μόνη. Όμως, δεν κατάφερες ποτέ να με διώξεις".

-"Δε σε ξεγέλασα. Μας ξεγέλασαν. Ήμουν χαζή, ευκολόπιστη, ερωτευμένη, αδύναμη και περίμενα".

-"Τώρα ξέρεις τι θα γίνει. Τώρα θύμωσα. Θα σε πνίγω τα βράδια, τα πρωινά, τις Κυριακές και όταν προσπαθείς να με αγνοείς θα εμφανίζομαι πάλι μπροστά σου από το πουθενά. Κανείς δε θα μπορέσει να σε βοηθήσει πια".

-"Γιατί";

-"Γιατί εμένα κανείς δε μ' αγαπάει. Τη μοναξιά κανείς δεν την θέλει."

Όμως η μοναξιά αυτού που χάνει αυτόν που αγαπά είναι η μεγαλύτερη. Είναι αναπόφευκτη, δεν αναπληρώνεται με τίποτα και τον ακολουθεί παντού. Δεν καταλάβες; Δεν κατάλαβες ακόμη ότι έχασες την πράγματική αγάπη και ξέμεινες για πάντα μαζί μου;"

-"Υποθέτω πως η μοναξιά μου ταιριάζει. Της απάντησα. Όσο κι αν κάποτε πονάει. Μείνε."

Πράξια Αρέστη για Μικρές Ιστορίες