Έμεινα κι απόψε να κοιτάζω το φεγγάρι.
Είναι τόσο όμορφο έτσι που λάμπει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Κάνει το να μένεις να φαίνεται εύκολο.
Αυτό είναι πάντα εκεί.
Όταν είναι ολόκληρο, όταν είναι μισό, όταν αχνοφαίνεται. Σε όλες τις φάσεις του είναι εκεί. Στα εύκολά του, στα δύσκολά του. Κάθε μέρα όπως και αν είναι βγαίνει στον ουρανό για να λάμψει.
Για να δώσει ακόμα μια νύχτα την καλύτερή του παράσταση.
Γιατί ξέρει πώς αν δεν βγει πολλοί θα το ψάχνουν.
Πολλοί θα λυπηθούν, μικροί και μεγάλοι θα απογοητευτούν.
Παντού θα επικρατεί βαθύ σκοτάδι.
Δε θα πει ποτέ απόψε είμαι κουρασμένο, θα κάτσω στο σπίτι μου να πιω καφέ.
Όχι. Έκανε το να μένεις να φαίνεται εύκολη υποθέση κι όμως δεν ήταν ποτέ. Για κανέναν.
Κάπως έτσι είναι και η αγάπη.
Αγάπη είναι να μένεις.
Να φωτίζεις τη ζωή του άλλου, να διώχνεις τα σκοτάδια του, να είσαι η καλύτερή του παρέα.
Κι ας γεμίζεις πληγές.
Όταν μένεις δίνεις μάχες κάθε μέρα. Όταν δεν τα παρατάς, όσο δύσκολες κι αν είναι κάποιες νύχτες.
Όμως, αξίζει. Αξίζει για όλη αυτή την ειλικρινή αγάπη που θα πάρεις και θα δώσεις, ακόμα κι αν τα χέρια σου ματώνουν κρατώντας τον άλλο σφιχτά για να μην χαθεί. Για να μην χάσετε ο ένας τον άλλο.
Πράξια Αρέστη
Comments