Μετά τη σιωπή

Αυτό που είχαμε, έχει πια χαθεί.

Το έπνιξαν οι κραυγαλέες απουσίες

και οι αγιάτρευτες πληγές

από λόγια και πράξεις που φαίνονται μικρές

μα στις καρδιές μας έκατσαν μαχαίρι.

Γιατί όταν αγαπάς ο πόνος πολλαπλασιάζεται

και είσαι πιο ευάλωτος από ποτέ.

Κι όλοι σου λένε απλά να τον ξεγράψεις,

λες και είναι κάτι τόσο εύκολο.

Λες και υπάρχει κάποιο κουμπί που το πατάς και ο άλλος είναι σαν μην υπήρξε ποτέ.

Κανείς δεν μιλάει για τον πόνο που ακολουθεί τη σιωπή.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Δεν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στον πόνο και την ηρεμία.

Έχεις να διαλέξεις τον λιγότερο πόνο.

Μαζί του πονάς μα και μακριά του πονάς.

Μαζί του έχεις τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου, χωρίς αυτόν δεν νιώθεις.

Μα δεν πονάς τουλάχιστον, λένε.

Πόσο μεγάλο ψέμα είναι αυτό.

Και θα ήταν όλα τέλεια αν απλά μαζί μπορούσατε να ήσασταν ευτυχισμένοι, όμως, κάπου, κάτι δεν σας αφήνει να το ζήσετε, να το απολαύσετε.

Γι' αυτό απομακρύνεστε, για να απαλύνετε τον πόνο κι εκεί γεννάται ένας άλλος πόνος. Αυτός που κάποιος σου λείπει αφόρητα, αυτός που παράγεται από ένα μεγάλο κενό και την αδυναμία του να γελάς ξανά δυνατά.

Χρειάζεσαι θεραπεία λένε.

Δεν φταίει ο έρωτας λένε.

Φταίνε τα δικά σου τραύματα.

Και προσπαθείς να βρεις τι φταίει στην παιδική σου ηλικία, σε παλιά γεγονότα που ίσως σε τραυμάτισαν και δεν καταλήγεις πουθενά. Ο πόνος του να χάνεις τον έρωτα, μία πραγματική σύνδεση μπορεί να απαλύνεται με τον χρόνο, όμως, δεν φεύγει ποτέ. Ίσως γίνεται αδιαφορία για τον κόσμο, απάθεια, ανικανότητα να αισθανθείς ξανά. Μα δεν σε βλέπουν να κλαις για κάποιον πια και σου λένε θεραπεύτηκες.

Όλα ψέματα.

Ο πόνος φεύγει μόνο όταν ο έρωτας συνειδητά τελειώνει.

Όταν είναι επιλογή μας να τελειώσει και όχι όταν γίνεται αναγκαστικά, βίαια, ξαφνικά.

Ίσως μια μέρα καταφέρουμε να ζούμε ο ένας χώρια από τον άλλο, μα δεν ξέρω αν θα σβήσει ποτέ αυτό το μεγάλο κενό.

Δεν ξέρω αν θα μας αφήσει να προχωρήσουμε.

Να γίνουμε κατανοητοί και πιστευτοί σε κάποιον άλλο.

Και μετά από τόσες προσπάθειες δε νομίζω ότι μπορούμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Δεν μας έχει μείνει τίποτα.

Ίσως να νοιάζεσαι ίσως να νοιάζομαι μα αυτό δε θα αλλάξει τη ζωή μας.

Μπορούμε μόνο ενίοτε να απαλύνουμε ο ένας τον πόνο του άλλου και να παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε λίγο ακόμα.

Μα αυτό θα σημαίνει ότι και οι δύο θα πρέπει να αποδεχτούμε το τέλος. Κι ίσως αυτό να μην γίνει ποτέ.

Γι' αυτό και αυτός ο πόλεμος δε θα τελειώσει ποτέ.