Ο κλόουν

Κι εγώ που πήρα κάθε σου λέξη και πράξη στα σοβαρά, έμεινα σαν κλόουν μόνη σε μια άδεια σκηνή να σε κοιτάζω να φεύγεις, καθώς τα φώτα κλείνουν και μια θλιμμένη μουσική δίνει το φινάλε.

Κι εγώ που νόμιζα πως είχα έναν φίλο, σε είδα να με αποφεύγεις ξανά και ξανά και δεν μπορούσα να καταλάβω... ότι δεν με ήθελες στη ζωή σου.

Εσύ ευγενικά προσπαθούσες να με αποφύγεις, να μου δείξεις ότι εδώ δεν υπάρχει αυτό που ψάχνω κι εγώ προσπαθούσα να βρω λύσεις στις δικαιολογίες που έλεγες και να σε ευκολύνω.

Πόσο ηλίθια νιώθω τώρα που κατάλαβα.

Μα μόλις κατάλαβα έφυγα σιωπηλά. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσω γιατί, να φωνάξω, να προσπαθήσω. Είχες φύγει και δεν άξιζα καν ένα αντίο, μια εξήγηση. Θα περίμενες απλά να κουραστώ και να φύγω από μόνη μου. Πόσο δειλό και άνανδρο είναι αυτό; Ή μάλλον πόσο ελάχιστα σημαντική ήμουν για σένα;

Είχα μαζέψει όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει και σου είπα μόνο. "Είναι οκ καταλαβαίνω. Καλό βράδυ".

Εσύ δεν το ήξερες, όμως αυτές θα ήταν οι τελευταίες λέξεις που θα άκουγες από μένα.

Γιατί ξέρεις όλοι επιστρέφουν μια μέρα, όμως, εγώ γι' αυτούς που επιστρέφουν δεν είμαι ποτέ εκεί. Γιατί για να επιβιώσω από τον πόνο της εγκατάλειψης, αμέσως πατώ αυτό το κουμπί που τους εξαφανίζει από μέσα μου και κάθε φορά που πάνε να τρυπώσουν, έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό που καταστρέφει κάθε ευαισθησία και λύπη προς το άτομό τους. Γίνομαι επιλεκτικά πιο σκληρή για να αντέξω.

Και μη βλέπεις τους κλόουν που γελάνε και κάνουν τους χαζούς για να βλέπουν τους άλλους χαρούμενους. Είναι πιο έξυπνοι από όσο δείχνουν και καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα λένε.