Οι έρωτες που ζούνε μέσα μας

Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτούς τους έρωτες που τελειώνουν, όμως, συνεχίζουν να ζουν μέσα μας. Κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε αυτό τον σιωπηλό πόνο που προσπαθούμε συνεχώς να κρατούμε στα πιο απόκρυφα μέρη της ψυχής μας μην τυχόν και μας ξεφυγεί και βγει στο φως και προδοθούμε.

Μην τυχόν και τον δουν, τον καταλάβουν πίσω από τη θλίψη που λέμε (ψέματα στον εαυτό μας και τους άλλους) ότι ανεξήγητα υπάρχει μέσα μας.

Και πόσο εξουθενωτικό είναι να έχουμε να παλέψουμε με κάτι άπιαστο, αόρατο, ανεξέλεγκτο που δε θέλουμε καν να υπάρχει γιατί δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε όπως θα θέλαμε και να απολαύσουμε αυτά που έχουμε.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτόν τον πόνο και αυτό τον αγώνα που ο καθένας μας μπορεί να δίνει, γιατί είναι πραγματικός και μας τρώει λίγο λίγο τα σωθικά.

Οι αναμνήσεις, τα όνειρα που έμειναν στη μέση, πολλά βασανιστικά "αν", το απωθημένο για κάτι που ποτέ δεν έκανε τον κύκλο του, το ανεκπλήρωτο που μας καταδιώκει. Είναι όλα εκεί στο μυαλό μας κι ας μην είναι απτά κι ας μην τα βλέπει κανείς. Είναι στο μυαλό σαν αεράκι ζεστό που περνάει που και που και κινδυνεύει να γίνει ένας μεγάλος τυφώνας και να τινάξει τη ζωή μας στον αέρα.