Πόσο χαμηλά πέσαμε για λίγη αγάπη

Και τι δεν κάναμε για τον έρωτα, μόνο και μόνο για να χάσουμε ένα παιχνίδι που ήταν ήδη στημένο από την αρχή, μα περάσαμε τον χειρότερο εχθρό μας για σύμμαχο.

Πόση αξιοπρέπεια χάσαμε για μια ακόμα στιγμή με έναν άνθρωπο που δεν μας είχε δει ποτέ ως τον Έναν. Που δεν πίστεψε σε μας, που δεν σεβάστηκε τις ανάγκες μας, τα δύσκολα που περνούσαμε μέσα μας, που δεν εκτίμησε τα όσα του δώσαμε, που μας ήθελε μόνο όσο του δίναμε όσα ήθελε, χωρίς να ζητάμε τίποτα;

Πόση ανωτερότητα δείξαμε στο τέλος παρόλο που μέσα μας ήμασταν κομμάτια. Κι ακόμη και τότε δεν εκτιμήθηκε η πράξη μας. Πόσο σφιχτά κρατήσαμε το σχοινί ακόμα κι όταν μας μάτωνε το χέρι. Πόσες φορές τρέξαμε όταν μας χρειάστηκαν μόνο και μόνο για να βλέπουμε την οθόνη να μη χτυπάει όταν εμείς τους χρειαστήκαμε. Πόσες υποχωρήσεις, πόσες σιωπές, πόσο χρόνο χάσαμε από την πολύτιμη ζωή μας κάθε φορά που πιστεύαμε ότι αυτή τη φορά θα μας αγαπήσουν. Θα μας αγαπήσουν σωστά.

Γιατί μάθαμε να θυσιάζουμε τον εαυτό για τον έρωτα; Ποιος μας το έμαθε; Γιατί πιστέψαμε ότι η ζωή μας αξίζει λιγότερο από τη ζωή του άλλου, όταν γι' αυτόν δεν άξιζε τίποτα; Όταν θα μας έσπρωχνε στον γκρεμό εύκολα για να σώσει τον εαυτό του;

Γιατί πιστέψαμε στα ίδια λόγια και τρέξαμε πίσω τους μόνο και μόνο για να ζήσουμε την ίδια απόρριψη, την ίδια εγκατάλειψη, τα ίδια νεύρα και ψέματα, την ίδια φίμωση, τα ίδια συρματοπλέγματα και όλα αυτά που φώναζαν ότι δεν υπάρχει αγάπη;

Γιατί πέσαμε τόσο χαμηλά;