Φεύγει το καλοκαίρι και σε παίρνει μαζί του

Γέρασε κι αυτό το καλοκαίρι.

Κι ήταν τόσο σύντομο όσο κι όλη μας η ζωή.

Λίγες μέρες και θα το θρηνούμε άλλοι πάνω στα θρανία κι άλλοι πάνω στα γραφεία.

Μα μετά θα αρχίσουμε να μετράμε τις μέρες για τα Χριστούγεννα και θα το ξεχάσουμε.

Θα βρούμε κάτι άλλο να περιμένουμε για να ξεγελάμε τη βαρεμάρα της στιγμής.

Θα μείνουν κάποιες φωτογραφίες με θάλασσες, ηλιοβασιλέματα, μακρινούς δρόμους και χαμόγελα.

Τα χνάρια μας στην άμμο θα σβηστούν, θα τα σβήσει ο αέρας. Η ανεμελιά θα δώσει τη θέση της στο καλοσιδερωμένο πουκάμισο και οι αγάπες θα κρυφτούν πίσω από βράχους φτιαγμένους από ρουτίνα και στρες.

Και το φθινόπωρο που όλοι τόσο μισούν εγώ πολύ το συμπαθώ.

Τα πρωτοβρόχια που κάνουν την ατμόσφαιρα να μυρίζει χώμα, το δροσερό αεράκι, τα καφέ και χρυσά φύλλα που ντύνουν τη γη με τα φθινοπωρινά της... όλα μυρίζουν αλλαγή, καινούργια αρχή, ελευθερία κι ας μην τη ζούμε στην πόλη αυτή που μας έριξαν για να βγάζουμε λεφτά, να τα μετράμε και ποτέ να μην είναι αρκετά.

Χρειάζεται τόσα λίγα ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Κι εμείς γεμίσαμε τα ντουλάπια και τις αποθήκες μας με άχρηστα πράγματα. Που τα έχουμε πάντα στις πλάτες σαν ένα ασήκωτο βάρος.

Κι αυτές οι στιγμές μας, αυτό το φως στα μάτια σου θα με κρατάνε ζωντανή όλο το χειμώνα. Όταν θα κλείνω τα μάτια μου και θα νιώθω το άγγιγμά σου. Όταν θα βλέπω τη θάλασσα και θα μας βλέπω μέσα της αγκαλιασμένους μακριά από τον κόσμο.

Φεύγει ο Αύγουστος και σε παίρνει μαζί του. Και δεν ξέρω αν μπορώ να σου ζητήσω να μείνεις. Το ξέρεις ότι θέλω να μείνεις; Το νιώθεις;

Φεύγει ο Αύγουστος και δεν ξέρω πως θα βγάλω αυτό τον χειμώνα χωρίς εσένα και τη θάλασσα.

Πράξια Αρέστη