Εσύ, το δώρο της ζωής

Κάθε μας στιγμή μου έμοιαζε με όνειρο. Κάθε σου άγγιγμα, κάθε χαμόγελο, κάθε γλυκιά λέξη, ο τρόπος που πρόσεχες να μη με πληγώσεις, ο τρόπος που με κρατούσες στα χέρια σου μην σπάσω σαν εύθραστο γυαλί, ο τρόπος που με έκανες να γελάω...

Ήταν λες και η ζωή μου έστειλε ένα άγγελο εκεί που πίστευα ότι ποτέ δε θα έβρισκα τον έρωτα, πάνω που πίστευα πως δεν άξιζα την αγάπη.

Η ηρεμία κάθε στιγμής, το πώς σε ένιωθα μέσα μου και τα μαγικά σου χέρια στο σώμα μου, όλα ήταν λες και γίνονταν στα όνειρά μου. Κι όταν δεν ήμασταν μαζί σκεφτόμουν αν όντως τα ζω όλα αυτά ή είναι μόνο παιχνίδια της φαντασίας μου.

Δεν χρειαζόταν πια να εξηγώ πώς θέλω να με αγαπάνε. Δεν ένιωθα σαν σάκος του μποξ που πάνω μου κάποιος έβγαζε τα νεύρα και τις ανασφάλειές του και μετά με πέταγε σε μια άκρη. Δεν υπήρχε θυμός, δεν υπήρχαν νεύρα προς εμένα, δεν τα έκανα όλα λάθος και αυτό που είμαι ήταν αρκετό. Τέλος τα ψέματα, η αβεβαιότητα, η αναμονή για ώρες για μια απάντηση, τέλος η απογοήτευση, τέλος η πίεση και η χειραγώγηση, τέλος οι ανασφάλειες του να μην είσαι η πρώτη και μοναδική επιλογή.

Το ένιωθα για πρώτη φορά καθαρά. Ήμασταν εγώ κι εσύ. Μαζί. Με πίστευες απόλυτα και σε πίστευα απόλυτα. Κάναμε λάθη μα δε θα με άφηνες και δε θα σε άφηνα. Ο φόβος της απροειδοποίητης εγκατάλειψης είχε χαθεί.

Η καρδιά μου ήταν ασφαλής.

Διάβαζα για τέτοιους έρωτες, διάβαζα για ανθρώπους που μπορεί η αγάπη τους να σε θεραπεύσει γιατί οι ίδιοι είχαν θεραπεύσει πρώτα τον εαυτό τους, όμως, δεν πίστευα ότι θα το βρω.

Κι όμως η μοίρα μου με οδήγησε σε σένα και είχα το πιο όμορφο δώρο.

Ένα στήθος ν' ακουμπάω το κεφάλι μου τα βράδια.

Πράξια Αρέστη