Τι ψάχνουν οι άνθρωποι:

Με ρωτάς τι ψάχνουν οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή για να νιώσουν ολοκληρωμένοι.

Για να νιώσουν ότι η σύντομη παρουσία τους σε αυτό τον κόσμο έχει κάποιο νόημα.

Με ρωτάς λες και δεν ξέρεις, μα ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.

Το ένιωσες κάθε φορά που σηκωνόσουν από ένα ακόμη κρεβάτι ξαλαφρομένος που άδειασες την ήδονη από το σώμα σου μα με πιο κενή την καρδιά σου από πριν.

Εκείνες τις φορές που ένιωσες ξένος ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς.

Που ένιωσες ότι δεν κολλάς με κανέναν πραγματικά και μάλιστα ένιωσες τύψεις και ενοχές που δεν μπορούσες να συνδεθείς βαθιά μαζί τους.

Διερωτήθηκες τι πάει λάθος με σένα.

Γιατί δεν μπορείς να νιώσεις αβίαστη ευτυχία και αγάπη χωρίς να πρέπει να το σκέφτεσαι ή να το προσπαθείς;

Εκείνες τις φορές που κατάφερες να αγοράσεις αυτό που ήθελες ή να πας εκείνο το ταξίδι που προγραμμάτιζες, όμως, το αμέσως επόμενο λεπτό που ο ενθουσιασμός αυτός τελείωνε, ένιωθες ξανά πιο άδειος από ποτέ.

Είσαι άπληστος; Είσαι αχάριστος; Ίσως να σκέφτηκες. Είσαι προβληματικός;

Κι όμως είναι τραγικό που δεν ευθυνόμαστε για κανένα τραύματα από αυτά μας προκαλούν, όμως είναι δική μας ευθύνη αποκλειστικά να απαλλαγούμε από αυτά.

Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Ναι, λοιπόν, κάνε κι εσύ ότι τον αγνοείς, ότι δεν τον χρειάζεσαι, ότι δεν υπάρχει, ότι δεν είναι για σένα, όμως αυτό που κάνει τον άνθρωπο να γίνεται από πηλός ψυχή, είναι ο έρωτας. Η αγάπη.

Θυμάσαι πώς ήταν όταν ήσουν ερωτευμένος; Πόσο πιο ανάλαφρη ήταν η υπάρξή σου και πόσο διαφορετικές ήταν οι μέρες σου, γεμάτες νόημα, ακόμη κι αν απλά ξάπλωνες με τον αγαπημένο σου σε ένα κρεβάτι γυμνός, χωρίς να χρειάζεσαι τίποτα άλλο αγνοώντας ακόμη και τους θορύβους του άδειου στομαχιού σου, για να μην χάσεις λεπτό από τον παράδεισο;

Μα αν χάσεις τον παράδεισο σου μένει μόνο αυτή η βαριά καρδιά δεμένη με αλυσίδες σε ένα σκοτείνο και άδειο πηγάδι.

Ο παράδεισος σου έπεσε πολύς. Ίσως πίστευες ότι δεν τον αξίζεις ή το τραύμα σου δε σε άφηνε να εμπιστευτείς τα νέα αυτά δεδομένα. Την τόση χαρά. Ίσως πάνω στον φόβο σου μην τον χάσεις, τον έδιωξες μακριά.

Μα ναι, θυμάσαι. Κάποιο φως από αυτόν υπάρχει ακόμη μέσα σου. Θα είναι το τελευταίο φως που θα σε αγκαλιάσει ολόκληρο όταν θα φεύγεις από τη ζωή, γέρος πια και όταν θα έχεις αποδεχθεί οτί αυτός ο μικρός παράδεισος για όσο κράτησε, ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής σου. Ήταν η αλήθεια σου.

Η αντανάκλαση αυτού που πραγματικά είσαι. Ένας άνθρωπος που μπορεί να νιώσει και να αγαπήσει βαθιά.

✍️Πράξια Αρέστη για Μικρές Ιστορίες