Το μόνο που είχαμε ήταν ο ένας τον άλλο

Σ' αγαπάω.

Όχι μόνο γι' αυτό που είσαι αλλά και για τον τρόπο που εσύ με αγαπάς και με θέλεις.

Χωρίς να χρειάζεται να το λες με λέξεις.

Για το ότι με θες ακριβώς όπως είμαι και με κάνεις να νιώθω άνετα για όλα αυτά που στον εαυτό μου απεχθάνομαι και θέλω να αλλάξω.

Για το πώς κατάφερες να με ανοίξεις και να με ακουσεις σαν ένα κοχύλι σπασμένο που το ξέβρασε η θάλασσα με πήρες στα χέρια σου και αντί να με πετάξεις, έβαλες στόχο με υπομονή και πείσμα να με ανοίξεις.

Πολλές φορές σκέφτηκες να τα παρατήσεις, πολλές φορές τρόμαξα και κλείστηκα ακόμη πιο πολύ.

Μα πάντα καταλήγαμε ότι το μόνο που είχαμε ήταν ο ένας τον άλλο.

Καταλαβαινόμαστε. Χωρίς να πούμε λέξη μιλάμε την ίδια γλώσσα.

Κι όταν φεύγεις είσαι ένας χαμένος ναυαγός κι εγώ ένα κοχύλι ξεχασμένο στην άμμο που κανείς δεν βλέπει το μέσα του.

Εσύ είδες αυτό που δεν είδε κανείς. Και ήξερες πώς αν κατάφερεις να με ανοίξεις θα έβρισκες μέσα ένα μαργαριτάρι.

Την αγάπη μου που είναι ανεξάντλητη και ανεκτίμητη.

✍️Πράξια Αρέστη για Μικρές Ιστορίες