Το τροχόσπιτο

Θυμάσαι κάποτε, όταν ήμασταν πιο μικροί, σου έλεγα να πάρουμε ένα τροχόσπιτο και να μένουμε οι δυο μας σε κάποια ερημική παραλία κι εσύ γελούσες μηχανικά. Νόμιζες αστειευόμουν, όμως εννοούσα κάθε λέξη. Ξέρω ακούγεται τρελό, αναρχικό, εξωπραγματικό, όμως, για σκέψου μόνο λίγο να το τολμούσαμε. Σκέψου τα πρωινά μας αγκαλιά στη μικρή μας φωλιά με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να μπαίνουν από το παράθυρο. Τη μυρωδιά του φρέσκου καφέ και το πρωινό αεράκι της θάλασσας στο πρόσωπό μας.

Σκέψου πόσο αργά και ήρεμα θα κυλούσε ο χρόνος.

θα χρειαζόμασταν τόσο λίγα για να ζήσουμε, θα ήμασταν πιο ελεύθεροι.

Δε θα με ένοιαζαν τόσο τα λεφτά, οι δουλειές, ο κόσμος. Κι αυτοί που αγαπούσαμε θα έρχονταν για μπάρμπεκιου και βραδινές μπύρες γύρω από τη φωτιά. Και αγαπημένες παλιές ελληνικές μουσικές θα έπαιζαν με το φεγγάρι να χορεύει από πάνω μας.

"Χάρτινο το φεγγαράκι,

ψεύτικη ακρογιαλιά,

αν με πίστευες λιγάκι θα `σαν όλα αληθινά"

Σκέψου λίγο πώς τίποτα από όλα αυτά για τα οποία τώρα ανησυχούμε και αγχωνόμαστε δε θα είναι μαζί μας στο τέλος. Μόνο οι στιγμές, οι αναμνήσεις και το αίσθημα της αγάπης να μας τυλίγει με background μια θάλασσα και ηχητικά εφέ τα κύματα.

✏️Πράξια Αρέστη