Υπάρχει κάτι σε σένα που με ελκύει απίστευτα. Μάλλον είναι πολλά αυτά που με ελκύουν σε σένα. Από το χαμόγελο σου μέχρι τον την έκφρασή σου όταν νευριάζεις. Από το πείσμα σου να μην μας παρατάς μέχρι τις θανατηφόρες σιωπές σου. Από τα χέρια σου μέχρι το στήθος, τα χείλη, τα μάτια και το μέτωπό σου. Ο τρόπος που λες το όνομά μου και το βλέμμα σου που με κοιτάζει όταν είσαι μέσα μου. Υπάρχει κάτι σε σένα που με κάνει να σε θέλω κάθε φορά και πιο πολύ. Κάθε φορά που αγγίζεις το δέρμα μου δε θέλω...

Ανυπομονώ να σε ξαναδώ. Νιώθω να έχουν περάσει αιώνες. Οι μέρες μου περνάνε χωρίς να τις ζω πραγματικά. Ανυπομονώ να σε μυρίσω, να σε αγγίξω, να κρυφτώ πίσω από το αυτί σου, να κυλήσω στον λαιμό σου, να φιλήσω το στήθος σου και να μυρίσω τον ιδρώτα σου. Τελικά είμαι λάτρης της συνήθειας. Θέλω το ίδιο σώμα να αγγίζει το δικό μου κάθε βράδυ. Θέλω το δικό σου σώμα. Τη δική σου αύρα. Τα πειράγματά σου και το γέλιο σου. Θέλω να μου σπας τα νεύρα και να θυμώνω, όμως όταν κοιμάσαι να σε κοιτάζω...

Εγώ την ήττα μου την αποδέχτηκα. Και έφυγα με αξιοπρέπεια γιατί δεν ήθελα ποτέ να σε μοιράζομαι και να παίρνω το πιο μικρό κομμάτι σου. Εγώ την ήττα μου την αγκάλιασα και έκλαψα μαζί της αθόρυβα χωρίς κανείς να δει πόσο πάλεψα μέσα μου για να προχωρήσω. Εγώ δέχτηκα ότι σε έχασα. Το παραδέχτηκα. Στην αρχή μου έφταιγαν όλα, μετά δε μου έφταιγε κανείς και τίποτα. Έμαθα να σε αγαπώ με τον δικό μου τρόπο. Από μακριά. Σιωπηλά. Χωρίς να ζητάω πια τίποτα. Χωρίς να περιμένω τίποτα, ακόμη και τις φορές...